Reedukacja chodu

Chód to jedna z podstawowych funkcji człowieka. Samodzielne przemieszczanie się jest jedną z najważniejszych czynności jakie wykonujemy w ciągu dnia. Człowiek od małego dziecka uczy się utrzymywać wyprostowaną pozycję ciała, utrzymywać równowagę, prawidłowo przenosić ciężar ciała, a w końcu chodzić. W czasie rozwoju zdrowy człowiek pozyskuję funkcje lokomocji starając się jednocześnie zoptymalizować wydatek energetyczny. Chód osób zdrowych jest bardzo ekonomiczny, tzn. odznacza się niewielkim wydatkiem energetycznym i wysokim współczynnikiem pracy użytecznej, co wskazuje na korzystne relacje pomiędzy wykonaną pracą fizyczną a energią, która musi być wydatkowana na jej wykonanie.

Wskutek zaburzonej koordynacji nerwowo-mięśniowej osoba niepełnosprawna angażuje podczas chodu wiele dodatkowych mięśni, co podwyższa koszt energetyczny tego wysiłku.

Chód osób po urazach rdzenia kręgowego wymaga sześciokrotnie większego nakładu energii niż u osób zdrowych. Choroby układu nerwowego i aparatu ruchu oraz dłuższa hipokinezja spowodowana innymi schorzeniami w znaczny sposób upośledzają lokomocję.

W zakres pojęcia „reedukacja chodu” wchodzi szerokie spektrum działań mających na celu naukę lub przywrócenie funkcji sprawnego i wydolnego przemieszczania się chorego. Należy pamiętać, że jakość chodu jaką chory będzie mógł docelowo uzyskać, zależna będzie od stanu pacjenta. Reedukacja chodu, rozumiana jako przywrócenie utraconej funkcji chodu. Nauki chodu obejmuje trzy etapy: przygotowanie do nauki chodu w tym pionizację, właściwa nauka chodu, doskonalenie chodu np. wchodzenie po schodach.